ความสัมพันธ์ระหว่างความเสียหายแบบร่องล้อกับคุณสมบัติทางวิศวกรรม ของแอสฟัลต์คอนกรีตและคุณลักษณะอื่นของผิวทางแบบยืดหยุ่นในประเทศไทย

Abstract

ในปีพ.ศ. 2549 และ 2550 สำนักวิจัยและพัฒนางานทาง กรมทางหลวงได้สำรวจความเสียหายและประเมินสภาพผิวทางของถนนลาดยางในประเทศไทยทั้งสิ้น 273 แห่งและพบความเสียหายหลายประการ เช่น รอยแตกร้าว ฟิล์มยางที่ผิวทาง การแยกตัวของส่วนผสม โดยความเสียหายที่พบมากที่สุดคือ ความเสียหายแบบร่องล้อ นอกจากนี้ยังได้ประเมินความแข็งแรงของโครงสร้างทางด้วยเครื่อง Falling Weight Deflectometer (FWD) และเจาะเก็บก้อนตัวอย่างแอสฟัลต์คอนกรีต 948 ก้อนจากถนนลาดยาง 61 แห่ง โดยการศึกษานี้ได้ทำการสุ่มตัวอย่างถนนลาดยางด้วยวิธีการทางสถิติเหลือ 38 แห่งจากถนนลาดยาง 61 แห่ง เพื่อนำก้อนตัวอย่างแอสฟัลต์คอนกรีตจำนวน 337 ก้อน มาทดสอบคุณสมบัติทางวิศวกรรม ได้แก่ การทดสอบหาความถ่วงจำเพาะ การทดสอบมาร์แชลล์ การทดสอบหาค่าโมดูลัสคืนตัวโดยวิธีแรงดึงทางอ้อม การทดสอบค่าความต้านทานกับต่อการยุบตัวถาวร และการทดสอบหาปริมาณยางแอสฟัลต์ จากผลการทดสอบหาค่าความต้านทานกับต่อการยุบตัวถาวรแสดงให้เห็นว่าค่าการยุบตัวถาวรของชั้นแอสฟัลต์คอนกรีตที่เกิดจากน้ำหนักกระทำของปริมาณจราจรมีค่าน้อยกว่าการยุบตัวของชั้นแอสฟัลต์คอนกรีตจริงในสนามมาก ดังนั้นความเสียหายแบบร่องล้อน่าจะมีปัจจัยอื่นๆเกี่ยวข้องเช่น การเคลื่อนตัวด้านข้างของชั้นแอสฟัลต์คอนกรีตและ/หรือการยุบตัวในชั้นพื้นทาง ผลจากการวิเคราะห์ทางสถิติของข้อมูล ความเสียหายแบบร่องล้อ คุณสมบัติทางวิศวกรรม ข้อมูลชั้นโครงสร้างทาง และประวัติสายทาง พบว่ามีปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความเสียหายแบบร่องล้อได้แก่ ปริมาณรถบรรทุก อายุผิวทาง ค่าโมดูลัสคืนตัวที่ 50 องศาเซลเซียส และค่ายุบตัวเฉลี่ยต่อรอบจากการทดสอบ Dynamic Creep Test ซึ่งผลจากการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าการทดสอบ Dynamic Creep Test เป็นการทดสอบที่เหมาะสมสำหรับการตรวจสอบหรือพยากรณ์คุณสมบัติด้านไปใช้ในการหาความต้านทานการเปลี่ยนรูปร่างถาวรหรือการเกิดร่องล้อของวัสดุแอสฟัลต์คอนกรีตในการใช้งานจริง