การวิเคราะห์งานส่งเสริมการผลิตตำราในมหาวิทยาลัย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์งานส่งเสริมการผลิตตำราภาษาไทยในระดับอุดมศึกษาของสถาบันศึกษา 4 แห่ง คือ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง และมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช 2) ศึกษาเปรียบเทียบงานส่งเสริมการผลิตตำราภาษาไทยในระดับอุดมศึกษาระหว่างมหาวิทยาลัยปิดกับมหาวิทยาลัยเปิด 3) ศึกษาปัญหาและอุปสรรคในการสร้างตำราภาษาไทยในระดับอุดมศึกษา 4) เสนอเกณฑ์มาตรฐานการผลิตตำราภาษาไทยในระดับอุดมศึกษา ตัวอย่างประชากรที่ใช้ในการวิจัยครั้งที่ แบ่งออกเป็น 2 ประเภทคือ ผู้ให้การสัมภาษณ์และผู้ตอบแบบสอบถามของมหาวิทยาลัย 4 แห่ง คือ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช ผู้ให้การสัมภาษณ์ได้แก่ผู้บริหารและบุคลากรที่เกี่ยวข้องกับโครงการส่งเสริมการผลิตตำราของมหาวิทยาลัยจำนวน 12 คน ผู้ตอบแบบสอบถาม ได้แก่ อาจารย์ที่ปฏิบัติงานอยู่ในมหาวิทยาลัยทั้ง 4 แห่ง โดยการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย ได้ตัวอย่างประชากรทั้งสิ้น 575 คน ได้รับแบบสอบถามคืนจำนวน 334 ชุด คิดเป็นร้อยละ 58.09 เครื่องมือและวิธีการรวบรวมข้อมูลในการวิจัยครั้งนี้มี 3 แบบ คือ การศึกษาจากเอกสาร การสัมภาษณ์ และแบบสอบถาม การวิเคราะห์ข้อมูล ในการศึกษาจากเอกสารและการสัมภาษณ์ได้ใช้วิธีวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) ส่วนข้อมูลจากแบบสอบถามใช้วิธีหาค่าร้อยละ จากการศึกษาพบว่าโครงการส่งเสริมการผลิตตำราภาษาไทยของมหาวิทยาลัยต่างๆ ยังมีปัญหาและอุปสรรคอยู่อีกหลายประการ เช่น โครงสร้างการบริหารงาน การให้ค่าตอบแทนงบประมาณ ลิขสิทธิ์ ตลอดจนความเที่ยงธรรมในการพิจารณาคัดเลือกเพื่อจัดพิมพ์ ทั้งนี้เนื่องจากแต่ละมหาวิทยาลัยต่างก็พยายามหารูปแบบของโครงสร้างของโครงการส่งเสริมการผลิตตำราฯ ที่คิดว่าเหมาะสมกับกิจการของตนเอง แต่เนื่องจากโครงการฯ นี้ค่อนข้างใหม่สำหรับมหาวิทยาลัยทั่วไป เพราะฉะนั้นด้วยความไม่พร้อมและไม่มีประสบการณ์มาก่อนทำให้มีปัญหาต่าง ๆ ในแง่ของหลักการและการปฏิบัติ ในการวิจัยครั้งนี้ได้เสนอแนะรูปแบบของโครงการส่งเสริมการผลิตตำราภาษาไทยของมหาวิทยาลัยขึ้นเป็นรูปแบบใหม่โดยมุ่งเน้นที่ความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในการบริหารงานของหน่วยงานต่างๆ ที่มีหน้าที่รับผิดชอบในการผลิตตำราให้มหาวิทยาลัยสนับสนุนงบประมาณในการดำเนินการเพื่อลดราคาขายของตำราลง ทั้งนี่โดยเป็นหน่วยงานที่มีวัตถุประสงค์ไม่ค้ากำไรแต่ให้เลี้ยงตัวได้ที่กำไรขั้นต่ำสุด และให้จ่ายค่าตอบแทนในการเขียนในลักษณะของการจ่ายเป็นรายครั้งที่พิมพ์ตามระยะเวลาที่กำหนด และยังได้เน้นถึงความมีอิสระในการบริหารงานโดยได้เสนอให้หน่วยงานเหล่านี้ไม่อยู่ในระบบราชการเพื่อให้การดำเนินงานคล่องตัวมากยิ่งขึ้น โดยให้หน่วยงานนี้มีชื่อเป็นกลางว่า “สำนักพิมพ์” อันประกอบด้วยหน่วยงาน 3 หน่วยงาน คือ ฝ่ายวิชาการ โรงพิมพ์และศูนย์หนังสือ ซึ่งจะทำให้การดำเนินการผลิตตำราครบวงจร และมีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น