พัฒนาการทางภาษาในการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันในภาษาไทย

Abstract

งานวิจัยนี้ศึกษาพัฒนาการทางภาษาในการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันในภาษาไทยในสองประเด็นหลัก ได้แก่ (1) รูปแบบการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกัน และ (2) รูปบ่งชี้เหตุการณ์เกิดพร้อมกัน ข้อมูลที่ใช้เป็นข้อมูลการเล่าเรื่องกบ (Thai Frog Story) จากฐานข้อมูล The CHILDES ซึ่งเก็บข้อมูลการเล่าเรื่องจากภาพวาดชุด กบ เจ้าอยู่ไหน (Frog, where are you?) ในงานวิจัยนี้ใช้ข้อมูลเรื่องเล่า 50 เรื่อง จากผู้เล่าเรื่องเล่า 5 กลุ่มอายุ ได้แก่ 4 ปี 6 ปี 9 ปี 11 ปี และผู้ใหญ่ กลุ่มอายุละ 10 คน จากการวิเคราะห์รูปแบบการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกัน ผลการศึกษาพบการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันในทุกกลุ่มอายุ โดยกลุ่มผู้ใหญ่เล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันจำนวนมากที่สุด การเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันสามารถแบ่งได้เป็น 2 รูปแบบ คือ แบบสมบูรณ์และแบบไม่สมบูรณ์ การเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันแบบสมบูรณ์ หมายถึง การเล่าเหตุการณ์ที่ประกอบด้วยเหตุการณ์พื้นหน้าและเหตุการณ์พื้นหลัง การเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันแบบไม่สมบูรณ์ หมายถึง การเล่าเหตุการณ์ที่มีเพียงเหตุการณ์พื้นหน้าหรือเหตุการณ์พื้นหลังอย่างใดอย่างหนึ่ง การเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันแบบสมบูรณ์มีจำนวนมากที่สุดในกลุ่มผู้ใหญ่ จำนวน 35 เหตุการณ์ และมีจำนวนน้อยที่สุดในกลุ่มอายุ 6 ปี จำนวน 9 เหตุการณ์ ส่วนการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันแบบไม่สมบูรณ์มีจำนวนมากที่สุดในกลุ่มอายุ 6 ปี จำนวน 3 เหตุการณ์ และไม่พบการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันแบบไม่สมบูรณ์ในกลุ่มอายุ 11 ปี ในด้านการบ่งชี้เหตุการณ์เกิดพร้อมกัน พบคำบ่งชี้ 4 ประเภท คือ คำเชื่อมบอกการซ้อนเวลา คำเชื่อมแสดงเวลา คำบอกการณ์ลักษณะ และคำวิเศษณ์ การบ่งชี้เหตุการณ์เกิดพร้อมกันของผู้เล่าเรื่องกลุ่มอายุ 4 ปี และ 6 ปี มี 2 รูปแบบ ได้แก่ คำบอกการณ์ลักษณะ และคำวิเศษณ์ ส่วนกลุ่มอายุ 9 ปี 11 ปี และกลุ่มผู้ใหญ่ มี 4 รูปแบบ ได้แก่ คำเชื่อมบอกการซ้อนเวลา คำเชื่อมแสดงเวลา คำบอกการณ์ลักษณะ และคำวิเศษณ์ โดยพบว่ารูปบ่งชี้เหตุการณ์เกิดพร้อมกันมีจำนวนเพิ่มขึ้นตามกลุ่มอายุ จำนวนของรูปบ่งชี้เหตุการณ์เกิดพร้อมกันมีจำนวนน้อยที่สุดในกลุ่มอายุ 4 ปี จำนวน 3 รูป และมีจำนวนมากที่สุดในกลุ่มผู้ใหญ่ จำนวน 16 รูป ผลการศึกษาเป็นไปตามสมมติฐานที่คาดไว้ กล่าวคือ เด็กเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันแบบสมบูรณ์ในปริมาณที่น้อยกว่าผู้ใหญ่และมีพัฒนาการเพิ่มขึ้นตามกลุ่มอายุ และเด็กใช้รูปแบบทางไวยากรณ์ที่บ่งชี้เหตุการณ์เกิดพร้อมกันหลากหลายน้อยกว่าผู้ใหญ่และมีพัฒนาการเพิ่มมากขึ้นตามกลุ่มอายุ อย่างไรก็ดี กรณีของกลุ่มอายุ 6 ปี มีพัฒนาการในด้านการเล่าเหตุการณ์เกิดพร้อมกันลดลง แต่มีพัฒนาการในการใช้คำบ่งชี้เหตุการณ์เกิดพร้อมกันดีขึ้น ตามที่คาดไว้ในสมมติฐาน