มโนทัศน์ทางศิลปะการแสดงและสถานภาพของสถาบันอบรมการแสดงเอกชน

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาสถานภาพของสถาบันอบรมการแสดงเอกชน 2. เพื่อศึกษามโนทัศน์ทางศิลปะการแสดงของบุคลากรที่เกี่ยวข้องกับสถาบันอบรมการแสดงเอกชน และ 3. เพื่อศึกษาทัศนะต่อการเรียนการแสดงของผู้เรียนในสถาบันอบรมการแสดงเอกชน ระเบียบวิธีวิจัยใช้แบบสหวิธีการ สำหรับประชากรประเภทสถาบัน ได้แก่ 1.) สถาบันอบรมการแสดงเอกชนในอดีตที่มีอิทธิพลต่อแนวคิดศิลปะการแสดงของสถาบันอบรมการแสดงในปัจจุบัน โดยรวบรวมข้อมูลจากเอกสารของสถาบันและเอกสารที่เกี่ยวข้อง รวมทั้งสัมภาษณ์เชิงลึกบุคลากรที่เกี่ยวข้อง 2.) สถาบันอบรมการแสดงเอกชนในปัจจุบัน (ช่วงเวลาดำเนินการวิจัย เดือน ต.ค. 2556 ถึง เดือน ก.พ. 2557) ซึ่งจากการสืบค้นจากเอกสารทางอิเล็กทรอนิกส์ พบจำนวน 44 สถาบัน โดยผู้วิจัยได้รวบรวมข้อมูลจากเอกสาร และสัมภาษณ์เชิงลึกผู้บริหารและครูสอนการแสดงของสถาบันประกอบการสังเกตการณ์ รวมทั้งสิ้น 24 สถาบัน คิดเป็นร้อยละ 54.5 ของสถาบันอบรมการแสดงเอกชนทั้งหมดที่สืบค้นได้ สำหรับประชากรประเภทบุคคล คือผู้เรียนการแสดงในสถาบันอบรมการแสดงเอกชน เก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์ผู้เรียนรวม 66 คน (แบ่งเป็น 3-12 ปี, 13-18 ปี และ 19 ปีขึ้นไป) โดยผู้วิจัยคัดเลือกกลุ่มตัวอย่างกระจายตามประเภทของสถาบัน ผลการวิจัยพบว่าสถาบันอบรมการแสดงเอกชนในปัจจุบันก่อตั้งขึ้นในช่วงปี พ.ศ. 2545-2549 จำนวน 4 สถาบัน ในช่วงปี พ.ศ. 2550-2554 จำนวน 20 สถาบัน และในช่วงปี พ.ศ. 2555-2556 จำนวน 20 สถาบัน โดยสามารถจำแนกสถาบันออกเป็น 4 ประเภทคือ สถาบันที่มีจุดประสงค์การเปิดสถาบันเพื่ออบรมการแสดงเป็นหลัก, สถาบันที่มีจุดประสงค์เพื่ออบรมเกี่ยวกับศิลปะการแสดงรอบด้าน, สถาบันที่เป็นลักษณะธุรกิจจัดหานักแสดง และองค์กรด้านละครที่จัดตั้งขึ้นโดยบุคคลหรือกลุ่มบุคคล ทั้งนี้สถาบันอบรมการแสดงเอกชนส่วนใหญ่ดำเนินกิจการอื่นควบคู่ไปกับการเปิดอบรมการแสดง ได้แก่ การผลิตรายการโทรทัศน์และการผลิตงานแสดงในงานอีเว้นท์ ซึ่งถือเป็นแหล่งรายได้ที่นอกเหนือจากรายได้หลักซึ่งมาจากค่าอบรมการแสดง สำหรับสถานที่ตั้งพบว่าสถาบันอบรมการแสดงส่วนใหญ่ตั้งอยู่บริเวณ ทาวน์ อิน ทาวน์ เขตวังทองหลางซึ่งเป็นแหล่งผลิตงานโทรทัศน์และภาพยนตร์โฆษณาและสถาบันส่วนใหญ่จดทะเบียนในรูปแบบบริษัทคิดเป็นร้อยละ 52.0 โดยสามารถแบ่งกลุ่มแนวคิดเกี่ยวกับการแสดงของสถาบันอบรมการแสดงเอกชนได้ออกเป็น 4 แนวคิด คือ การแสดงเพื่อเป็นนักแสดงอาชีพ, การแสดงเพื่อความเป็นนักร้อง-นักเต้น,การแสดงเพื่อการพัฒนาบุคคล และการแสดงเพื่อศึกษาต่อสาขาการแสดงในระดับอุดมศึกษา นอกจากนี้ในส่วนของ สาเหตุต่อการอบรมการแสดง พบว่าผู้เรียนส่วนใหญ่ต้องการเป็นนักแสดง (ร้อยละ 65.2) รองลงมาคือต้องการนำความรู้ไปปรับใช้กับชีวิตประจำวัน (ร้อยละ 22.7) อันดับสุดท้ายคือต้องการศึกษาต่อในสาขาการแสดงในระดับอุดมศึกษาและนำไปปรับใช้ในอาชีพที่เกี่ยวข้อง (ร้อยละ12.1)