การพัฒนาโมเดลมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน 2) วิเคราะห์ปัจจัยระดับนิสิตนักศึกษา ระดับอาจารย์ที่ปรึกษา และระดับสถาบันที่ส่งผลต่อคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน 3) พัฒนาโมเดลมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน และ 4) ตรวจสอบความไม่แปรเปลี่ยนของโมเดลมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชนที่มีขนาดกลางกับขนาดใหญ่ และอายุของสถาบันน้อยกว่าหรือเท่ากับ 29 ปี กับอายุของสถาบันมากกว่า 29 ปี กลุ่มตัวอย่างมี 2 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 เป็นวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ จากสถาบันอุดมศึกษาเอกชน 12 แห่ง ที่ดำเนินการแล้วเสร็จระหว่างปีการศึกษา 2550-2556 จำนวน 750 เรื่อง ส่วนกลุ่มที่ 2 เป็นกลุ่มตัวอย่างที่ให้ข้อมูลโดยแบบสอบถาม ประกอบด้วย 1) นิสิตนักศึกษาระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ที่สำเร็จการศึกษาระหว่างปีการศึกษา 2550-2556 ซึ่งเป็นผู้ทำวิทยานิพนธ์ที่นำมาใช้ในการศึกษานี้ จำนวน 633 คน 2) อาจารย์ที่ปรึกษา เป็นผู้ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ระหว่างปีการศึกษา 2550-2556 ของวิทยานิพนธ์ที่สุ่มได้ จำนวน 108 คน และ 3) ผู้บริหารสถาบัน เป็นผู้รับผิดชอบหรือบริหารหลักสูตรระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในปีการศึกษา 2556 จำนวน 12 คน จากสถาบันอุดมศึกษาเอกชน 12 แห่ง เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ แบบประเมินคุณภาพวิทยานิพนธ์ และแบบสอบถามสำหรับนิสิตนักศึกษา อาจารย์ที่ปรึกษา และผู้บริหารสถาบัน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติบรรยาย การวิเคราะห์สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ การตรวจสอบการแจกแจงปกติ การเปรียบเทียบคะแนนมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ด้วยสถิติ t-test และการวิเคราะห์ความแปรปรวน (one-way analysis of variance) โดยใช้โปรแกรม SPSS version 20 วิเคราะห์โมเดลมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ โดยใช้โมเดลเชิงเส้นระดับลดหลั่น (hierarchical linear model) ด้วยการวิเคราะห์พหุระดับ โดยใช้โปรแกรม HLM version 7.01 และวิเคราะห์ความไม่แปรเปลี่ยนของโมเดลมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ โดยใช้โปรแกรม Mplus version 7.3 ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1) คุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน โดยภาพรวมทั้ง 750 เรื่อง อยู่ในระดับมาตรฐาน 2) ปัจจัยที่ส่งผลต่อคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ โดยเรียงลำดับตามขนาดสัมประสิทธิ์การถดถอยจากมากไปน้อยในแต่ละระดับดังนี้ ระดับนิสิตนักศึกษา คือ ลักษณะนิสัยที่เอื้อต่อการทำวิจัย ระดับอาจารย์ที่ปรึกษา ได้แก่ ประสบการณ์ในการทำวิจัย ความรู้ที่ทันสมัยเกี่ยวกับการวิจัย และสัดส่วนของนิสิตนักศึกษาต่ออาจารย์ที่ปรึกษา และระดับสถาบัน คือ ระบบและกลไกการควบคุมติดตามการวิจัยจากสถาบัน 3) โมเดลมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน สามารถอธิบายความแปรปรวนของปัจจัยในระดับนิสิตนักศึกษา ระดับอาจารย์ที่ปรึกษา และระดับสถาบันได้ร้อยละ 6, 27 และ 76 ตามลำดับ และโมเดลทั้ง 3 ระดับ สามารถอธิบายความแปรปรวนของปัจจัยได้ร้อยละ 36 ส่วนการเปรียบเทียบคะแนนมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ของอาจารย์ที่ปรึกษา พบว่า อาจารย์ที่ปรึกษาที่มีประสบการณ์ในการทำหน้าที่อาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกต่างกัน มีคะแนนมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 โดยอาจารย์ที่ปรึกษาที่มีประสบการณ์ในการทำหน้าที่อาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกมากกว่า 20 ปี มีคะแนนมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์มากกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาที่มีประสบการณ์ระหว่าง 10-20 ปี และอาจารย์ที่ปรึกษาที่มีประสบการณ์ในการทำหน้าที่อาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอกมากกว่า 20 ปี มีคะแนนมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์มากกว่าอาจารย์ที่ปรึกษาที่มีประสบการณ์น้อยกว่า 10 ปี 4) โมเดลมูลค่าเพิ่มคุณภาพวิทยานิพนธ์ระดับปริญญาเอก กลุ่มสาขาวิชามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ ในสถาบันอุดมศึกษาเอกชน ไม่มีความแปรเปลี่ยนด้านรูปแบบระหว่างขนาดและอายุของสถาบันอุดมศึกษาเอกชน แต่มีความแปรเปลี่ยนในแต่ละค่าพารามิเตอร์