การใช้เสียงเพื่อสร้างความรู้สึกกลัวใน "หนังผี" ไทย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการใช้เสียงเพื่อสร้างความกลัวในหนังผีไทย โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพแบบสหวิธีการ โดยศึกษาการใช้เสียงในหนังผีไทยที่เป็นกลุ่มตัวอย่าง 9 ฉาก จาก 7 เรื่องด้วยวิการวิเคราะห์ตัวบท ศึกษากลุ่มผู้ชื่นชอบการรับชมหนังผีไทยด้วยการสนทนากลุ่ม และศึกษาแนวคิดวิธีการออกแบบเสียงดนตรีและเสียงประกอบด้วยการสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบเสียง วิเคราะห์ร่วมไปกับแนวคิดและทฤษฎี 4 หมวด ได้แก่ 1) แนวคิดเรื่องภาพยนตร์สยองขวัญ 2) แนวคิดเรื่องเสียง 3) ทฤษฎีการประกอบสร้างความจริงทางสังคม 4) ทฤษฎีสัญญะวิทยา และ 5) แนวคิดเกี่ยวกับความกลัวทางจิตวิทยา ผลการวิจัยพบว่า 1) การใช้เสียงรอบทิศทางสร้างความกลัวให้เกิดขึ้นกับผู้ชมได้มากกว่าระบบเสียงแบบทิศทางเดียวหรือสเตอริโอ 2) การใช้ระบบเสียงรอบทิศทาง สามารถเป็นตัวแทนของภาพในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง 3) การใช้ระบบเสียงรอบทิศทาง สามารถดึงให้ผู้ชมเกิดอารมณ์ร่วมไปกับสถานที่ที่ฉากกำลังแสดงให้เห็นได้ 4) การใช้ความดังอย่างฉับพลันสามารถส่งผลให้เกิดอาการสะดุ้ง สะเทือน ตกใจกลัวได้ แต่จำเป็นต้องมีการเบี่ยงเบนความสนใจกับผู้ชมเพื่อลดกำแพงป้องกันความกลัวลงเสียก่อน 5) ระยะของผีในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง สัมพันธ์ไปกับความดังของเสียงที่ใช้ในเทคนิคการใช้ความดังอย่างฉับพลัน