การศึกษาปฏิสัมพันธ์ระหว่างครู เด็กเร่ร่อน และ เด็กปกติในโรงเรียนประถมศึกษา : การศึกษาเฉพาะกรณีโรงเรียนวัดหลักสี่

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาปฏิสัมพันธ์ในการเรียนการสอนระหว่างครูกับเด็กเร่ร่อนและเด็กปกติ (2) เพื่อศึกษาปฏิสัมพันธ์ทางสังคมระหว่างครูกับเด็กเร่ร่อน ครูกับเด็กปกติ เด็กเร่ร่อนกับเด็กปกติ และเด็กเร่ร่อนกับเด็กเร่ร่อน ผลการวิจัยพบว่า ครูมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กเร่ร่อนทั้งในการเรียนการสอน และทางสังคม โดยครูมีความเข้าใจ และยอมรับต่อพฤติกรรมของเด็กเร่ร่อน ให้ความสนใจและดูแลเอาใจใส่ต่อเด็ก ครูมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กเร่ร่อนที่มีพฤติกรรมการเรียนที่ดีมากกว่า ซึ่งเด็กเป็นฝ่ายมีปฏิสัมพันธ์กับครูในการร่วมทำกิจกรรมต่าง ๆ กับครู และครูเป็นฝ่ายมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กเร่ร่อนที่มีพฤติกรรมการเรียนไม่ดี โดยครูเป็นฝ่ายให้ความสนใจ ดูแลเอาใจใส่ และให้การเสริมแรงทั้งทางลบในการทำโทษ และการเสริมแรงทางบวกโดยการให้รางวัล เพื่อต้องการให้เด็กปรับพฤติกรรมดีขึ้น ซึ่งต้องให้ระยะเวลาแก่เด็ก จึงสามารถทำให้เด็กปรับพฤติกรรมดีขึ้นและทำให้เด็กมีปฏิสัมพันธ์กับครูมากขึ้น ครูมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กปกติ ทั้งในการเรียนการสอนและทางสังคม โดยครูให้ความสนใจและดูแลเอาใจใส่ต่อเด็กที่มีพฤติกรรมการเรียนดี ซึ่งเด็กเป็นฝ่ายมีปฏิสัมพันธ์กับครูในการร่วมทำกิจกรรมต่าง ๆ กับครู และครูมีปฏิสัมพันธ์ในเชิงใช้อำนาจกับเด็กปกติที่มีพฤติกรรมการเรียนไม่ดีโดยการทำโทษ เพื่อลดพฤติกรรมของเด็กและให้ความสนใจติดตามปัญหาที่เป็นสาเหตุของพฤติกรรมหาวิธีแก้ไขปัญหาและขอความร่วมมือจากผู้ปกครอง ซึ่งหากเด็กยังมีพฤติกรรมที่เหมือนเดิม ไม่สามารถแก้ไขพฤติกรรมของเด็กได้ ครูแสดงพฤติกรรมวางเฉย และมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กน้อยลง การปฏิสัมพันธ์ทางสังคมของเด็กเร่ร่อนกับเด็กปกติ และเด็กเร่ร่อนกับเด็กเร่ร่อนกับเด็กเร่ร่อน โดยเด็กเร่ร่อนที่ได้รับการยอมรับจากเพื่อนเด็กปกติจะสามารถเข้ากลุ่มเพื่อนและมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีต่อเพื่อนในกลุ่ม และเด็กเร่ร่อนที่ไม่สามารถเข้ากลุ่มเพื่อนเด็กปกติ เนื่องจากเด็กชอบอยู่คนเดียว เกเร หรือก้าวร้าว ปรับพฤติกรรมไม่ได้ ซึ่งเด็กสามารถมีปฏิสัมพันธ์ในกลุ่มเพื่อนเฉพาะเพื่อนเด็กเร่ร่อน และเด็กเร่ร่อนทุกคนมีปฏิสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนเด็กเร่ร่อนเฉพาะกลุ่มของตนเอง