การรู้จำเสียงคำไทยหลายพยางค์แบบไม่ขึ้นกับผู้พูด โดยใช้เทคนิคแบบฟัซซีและนิวรอลเน็ตเวิร์ก

Abstract

พัฒนาวิธีการรู้จำคำไทยหลายพยางค์แบบไม่ขึ้นต่อผู้พูด โดยใช้นิวรอลเน็ตเวอร์ก และใช้เทคนิคแบบฟัซซีในการปรับปรุงข้อมูลที่ใช้ในการฝึกฝน โดยแทนที่จะใช้ข้อมูลเข้าเป็นค่าสมาชิกภาพแบบฟัซซี ร่วมกับข้อมูลออกที่ต้องการแบบค่าสมาชิกภาพของแต่ละคำศัพท์ในการฝึกฝน ดังที่เคยใช้ในงานวิจัยหลายๆ งานที่ผ่านมา จะใช้ข้อมูลเข้าเป็นค่าสมาชิกภาพแบบฟัซซี ร่วมกับข้อมูลออกที่ต้องการแบบเลขฐานสอง ชุดคำศัพท์ประกอบด้วยคำศัพท์ตัวเลข 0-9 ชุดคำศัพท์หนึ่งพยางค์อื่นๆ ที่ไม่ใช่ตัวเลข 20 คำ ชุดคำศัพท์สองพยางค์ 20 คำ และชุดคำศัพท์สามพยางค์ 20 คำ โดยใช้วิธีการตรวจสอบจำนวนพยางค์ และการตรวจสอบเสียงวรรณยุกต์ ในการแบ่งกลุ่มคำศัพท์เบื้องต้น เพื่อลดจำนวนคำศัพท์ที่นิวรอลเน็ตเวอร์กหนึ่งๆ จะต้องรู้จำ ผู้พูดในชุดฝึกฝนมีจำนวน 50 คน และชุดทดสอบแบบไม่ขึ้นต่อผู้พูด 10 คน ผลการทดสอบได้อัตราการรู้จำแบบขึ้นต่อผู้พูด และแบบไม่ขึ้นต่อผู้พูดเฉลี่ย 94.4 และ 93.3 เปอร์เซ็นต์ ตามลำดับ ซึ่งสูงกว่ากรณีที่ใช้ข้อมูลเข้าเป็นค่าสัมประสิทธิ์การประมาณพันธะเชิงเส้น 3.3 และ 3.4 เปอร์เซ็นต์ ตามลำดับ