การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างค่าความเสียดทานและความลึกโพรไฟล์เฉลี่ยของผิวทางเพื่อสนับสนุนการวางแผนงานบำรุงทาง

Abstract

ความเสียดทานของผิวทางเป็นปัจจัยสำคัญที่ช่วยลดอุบัติเหตุขณะถนนเปียก แต่ในปัจจุบันวิธีการวัดค่าความเสียดทานของผิวทางโดยตรงต้องใช้เวลามากและค่าใช้จ่ายสูง ทำให้การวางแผนงบประมาณซ่อมบำรุงถนนในประเทศไทย ยังมิได้คำนึงถึงปัจจัยดังกล่าว งานวิจัยนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างค่าสัมประสิทธิ์ความเสียดทานผิวทาง (µ) กับค่าความลึกโพรไฟล์เฉลี่ย (Mean Profile Depth, MPD) เพื่อศึกษาความเป็นไปได้ในการใช้ค่า MPD ในการประเมินและคัดกรองผิวทางที่มีค่าสัมประสิทธิ์ความเสียดทานสูงกว่าระดับพึงระวังในระดับโครงข่าย เนื่องจากเป็นวิธีที่สามารถเก็บข้อมูลได้รวดเร็วและประหยัดค่าใช้จ่ายกว่าการวัดค่าความเสียดทานของผิวทางโดยตรง จากการวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างค่า MPD กับค่าสัมประสิทธิ์ความเสียดทานของผิวทาง (µ) ของสายทางตัวอย่าง ทั้งจากข้อมูลภาคสนามจำนวน 113 ตัวอย่าง และข้อมูลประวัติสายทางจำนวน 722 ตัวอย่าง พบว่าผิวทางที่มีค่า MPD มากกว่า 1.5 มิลลิเมตร จะมีค่าสัมประสิทธิ์ความเสียดทานของผิวทางมากกว่าระดับพึงระวังที่ 0.35 ดังนั้นค่า MPD จึงสามารถใช้เพื่อคัดกรองสายทางที่มีค่าสัมประสิทธิ์ความเสียดทานมากกว่าระดับพึงระวัง เพื่อลดจำนวนข้อมูลที่ต้องจัดเก็บโดยตรง นอกจากนี้งานวิจัยนี้ยังเสนอแนะวิธีการจัดการยกระดับความปลอดภัยของถนน จากการติดตามเฝ้าระวังค่าความเสียดทานทั้งในระดับพึงระวังและระดับปรับปรุงแก้ไข โดยใช้ข้อมูลค่า MPD รวมกับประวัติการเกิดอุบัติเหตุที่อยู่บนสมมติฐานว่ามีผลมาจากความเสียดทานของผิวทาง ซึ่งเป็นวิธีที่ประหยัดงบประมาณและระยะเวลาในการเก็บข้อมูลเพื่อวางแผนและยกระดับค่าความเสียดทานของผิวทางในระดับโครงข่ายได้