ผลของโปรแกรมเสริมสร้างความหวังแบบครอบครัวมีส่วนร่วมต่อภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าวัยสูงอายุ

ปวีณา นพโสตร

Please use this identifier to cite or link to this item: https://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/43369

Full metadata record

DC Field	Value	Language
dc.contributor.advisor	รังสิมันต์ สุนทรไชยา	en_US
dc.contributor.author	ปวีณา นพโสตร	en_US
dc.contributor.other	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. คณะพยาบาลศาสตร์	en_US
dc.date.accessioned	2015-06-24T06:37:36Z
dc.date.available	2015-06-24T06:37:36Z
dc.date.issued	2556	en_US
dc.identifier.uri	http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/43369
dc.description	วิทยานิพนธ์ (พย.ม.)--จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2556	en_US
dc.description.abstract	การวิจัยกึ่งทดลองครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรค ซึมเศร้าวัยสูงอายุที่ได้รับโปรแกรมเสริมสร้างความหวังแบบครอบครัวมีส่วนร่วม ก่อน – หลัง และ ระยะติดตามผลภายในและระหว่างกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้ป่วยโรค ซึมเศร้าวัยสูงอายุ และสมาชิกครอบครัว จานวน 40 ครอบครัว แบ่งเป็น 2 กลุ่ม คือ กลุ่มทดลอง 20 ครอบครัว กลุ่มควบคุม 20 ครอบครัว โดยคัดเลือกแบบเจาะจงตามเกณฑ์คุณสมบัติ จาก ผู้ป่วยโรคซึมเศร้าที่มีอายุ 60 ปีบริบูรณ์ขึ้นไปและมีภาวะซึมเศร้าระดับเล็กน้อยขึ้นไปทั้งเพศชาย และเพศหญิงที่มารับบริการที่แผนกผู้ป่วยนอกของโรงพยาบาลชุมชนและโรงพยาบาลทั่วไป เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย 1) โปรแกรมเสริมสร้างความหวังแบบครอบครัวมีส่วนร่วม 2) แบบ สัมภาษณ์ข้อมูลส่วนบุคคล 3) แบบทดสอบสภาพสมองเบื้องต้นฉบับภาษาไทย 4) แบบวัดความ เศร้าในผู้สูงอายุไทย 5) แบบสอบถามความหวังสาหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้า เครื่องมือทั้ง 5 ชุด ได้ ผ่านการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิทางด้านสุขภาพจิตและจิตเวช จานวน 5 ท่าน วิเคราะห์ความเที่ยงของเครื่องมือโดยชุดที่ 3,4 ใช้สูตรของ คูเดอร์ – ริชาร์ดสัน ได้ค่าความ เที่ยงเท่ากับ 0.89, 0.90 ตามลาดับและชุดที่ 5 หาค่าสัมประสิทธิ์อัลฟาครอนบาคได้ค่าความเที่ยง เท่ากับ 0.87 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงบรรยาย สถิติการทดสอบทีสาหรับกลุ่มตัวอย่างที่เป็น อิสระต่อกัน การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบวัดซ้า และการทดสอบรายคู่ด้วยวิธีของนิวแมน- คูลส์ ผลการวิจัยพบว่าคะแนนเฉลี่pยภาวะซึมเศร้าในกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุมใน สิ้นสุดการทดลองและระยะติดตามผล 2 สัปดาห์แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (p<.05) ใน กลุ่มทดลองพบว่า คะแนนเฉลี่ยภาวะซึมเศร้า ก่อนการทดลอง( = 18.75, SD = 4.35) ระยะ สิ้นสุดการทดลอง( = 15.50, SD = 2.98) และระยะติดตาม 2 สัปดาห์( = 14.35, SD = 2.52) แตกต่างกันอย่างมีนัยสาคัญทางสถิติ (p<.05) ส่วนคะแนนเฉลี่ยภาวะซึมเศร้าในระยะสิ้นสุดการ ทดลอง( = 15.50, SD = 2.98) และระยะติดตามผล 2 สัปดาห์ ( = 14.35, SD = 2.52) ไม่ แตกต่างกัน (p>.05) สรุปผลการวิจัย คือ โปรแกรมเสริมสร้างความหวังแบบครอบครัวมีส่วนร่วมช่วยลด ภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าวัยสูงอายุได้ ดังนั้นบุคลากรทางสุขภาพโดยเฉพาะพยาบาลจิต เวชสามารถประยุกต์โปรแกรมเสริม
dc.description.abstractalternative	The purpose of this quasi-experimental study was to compare depression of older persons after receiving the hope enhancement program with family participation at the preposttest and Follow up.Within and between the experimental and the control group.The sample include forty older persons, age 60 years and older, whose diagnosed as depressive disorder and their families, were recruited at the outpatient department of the community and the general hospital.The potential families, were randomly assigned to the experimental and the control group, 20 families in each group. The experimental group received 5 sessions, 60 – 90 minutes each hope enhancement program with family participation for three weeks, while the control group received nursing care as usual. The concepts of hope therapy protocol by Snyder (1994) were derived into the program and validate for content validity by five professional experts. The instrument employed in data collection included 1) Mini Mental State Examination – Thai 2002(MMSE-Thai 2002), 2) Thai Geriatric Depression Scale(TGDS) and 3) The Hope Questionnaire. The Kuder – Richardson Reliability of MMSE-Thai 2002 and TGDS were 0.89 and 0.90.The Chronbach’s Alpha coefficient reliability of the Hope questionnaire was 0.87. Data were analyze by descriptive statistics, independent t-test, repeated ANOVA, and Newman- Keuls method. The results from this study revealed that the mean scores of depression in the experimental and control groups after the experiment and two week follow-up were significantly different (<.05). In the experiment group, the mean scores of depression before the experiment ( = 18.75, SD = 4.35), after the experiment ( = 15.50, SD = 2.98), and two week follow-up ( = 14.35, SD = 2.52) were significantly different (p<.05). However, the mean scores of depression in the experiment group after the experiment and two weeks follow-up were not significantly different (p>.05). In conclusion,The hope enhancement program with family participation was effectively used to reduce depression of older persons with major depressive disorder. Thus, health care providers, particularly psychiatric nurses, could apply this program to reduce depression in other psychiatric patients.
dc.language.iso	th	en_US
dc.publisher	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en_US
dc.relation.uri	http://doi.org/10.14457/CU.the.2013.836	-
dc.rights	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en_US
dc.subject	ผู้สูงอายุ -- สุขภาพจิต
dc.subject	ครอบครัว
dc.subject	Older people -- Mental health
dc.subject	Domestic relations
dc.title	ผลของโปรแกรมเสริมสร้างความหวังแบบครอบครัวมีส่วนร่วมต่อภาวะซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าวัยสูงอายุ	en_US
dc.title.alternative	THE EFFECT OF HOPE ENHANCEMENT PROGRAM WITH FAMILY PARTICIPATION ON DEPRESSION OF OLDER PERSONS WITH MAJOR DEPRESSIVE DISORDERS	en_US
dc.type	Thesis	en_US
dc.degree.name	พยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต	en_US
dc.degree.level	ปริญญาโท	en_US
dc.degree.discipline	การพยาบาลสุขภาพจิตและจิตเวช	en_US
dc.degree.grantor	จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย	en_US
dc.email.advisor	[email protected]	en_US
dc.identifier.DOI	10.14457/CU.the.2013.836	-
Appears in Collections:	Nurse - Theses

Files in This Item:

File	Description	Size	Format
5477175736.pdf		3.08 MB	Adobe PDF	View/Open

Show simple item record