ความชุกของการเกิดภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศในผู้ป่วยพาร์กินสันเปรียบเทียบกับผู้ป่วยที่ไม่เป็นโรคพาร์กินสัน ประเมินโดยแบบสอบถามประสบการณ์ทางเพศของมหาวิทยาลัยอาริโซนา

Abstract

บทนำ : ภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศเป็นอาการที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวที่พบไดบ่อยในคนไข้พาร์กินสัน แต่เป็นภาวะที่คนไข้ส่วนใหญ่มีความลำบากใจในการให้ข้อมูลและแพทย์ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจในการสืบค้นเหมือนกับอาการผิดปกติทางการเคลื่อนไหว วัตถุประสงค์ : เพื่อหาความชุกของการเกิดภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศในผู้ป่วยพาร์กินสันเปรียบเทียบกับผู้ป่วยที่ไม่เป็นโรคพาร์กินสัน ประเมินโดยแบบสอบถามประสบการณ์ทางเพศของมหาวิทยาลัยอาริโซนา และหาปัจจัยเสี่ยงของการเกิดภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศในผู้ป่วยพาร์กินสัน วัสดุและวิธีการ :การศึกษาในคนไข้โรคพาร์กินสันจำนวน 60 ราย และคนที่ไม่ได้เป็นโรคพาร์กินสันจำนวน 60 ราย ที่มาเข้ารับการรักษาแบบผู้ป่วยนอกในคลินิกโรคพาร์กินสันและกลุ่มโรคความเคลื่อนไหวผิดปกติและคลินิกอายุรกรรม คลินิกตรวจสุขภาพ และคลินิกเวชศาสตร์ผู้สูงอายุโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ โดยผู้เข้าร่วมการศึกษาทุกรายจะทำแบบสอบถามประสบการณ์ทางเพศของมหาวิทยาลัยอาริโซนาซึ่งมีความเที่ยงตรงและเชื่อถือได้ในการประเมินภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศในผู้ป่วยพาร์กินสันเพื่อหาความชุกของการเกิดภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ และได้รับการประเมินสภาพสมองและประเมินภาวะซึมเศร้าด้วยแบบประเมินที่เป็นมาตรฐานร่วมกับได้รับการตรวจเลือดเพิ่มเติมเพื่อหาปัจจัยเสี่ยงของภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ

ผลการศึกษา : จากผู้เข้าร่วมการศึกษาทั้งหมด 120 ราย แบ่งเป็นคนไข้โรคพาร์กินสันจำนวน 60 ราย และคนที่ไม่ได้เป็นโรคพาร์กินสันจำนวน 60 ราย และมีอายุเฉลี่ยที่ 57.33 ปี (SD =7.88) และ 54.57 ปี (SD = 7.70 ) ตามลำดับ โดยไม่พบมีความแตกต่างกันของอายุและคะแนนจากการประเมินสภาพสมองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติระหว่างสองกลุ่ม แต่พบว่าค่าดัชนีมวลกาย, คะแนนที่ได้จากการทำแบบประเมินภาวะซึมเศร้า และ จำนวนครั้งของการมีเพศสัมพันธ์ต่อเดือน มีความแตกต่างระหว่างสองกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P<0.001) จากการใช้แบบประเมินประสบการณ์ทางเพศของมหาวิทยาลัยอาริโซนาพบคนไข้พาร์กินสันมีภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศจำนวน 49 ราย (คิดเป็นร้อยละ 81.6) และ คนที่ไม่เป็นพาร์กินสันที่มีภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศจำนวน 29 ราย (คิดเป็นร้อยละ 48.3 ) โดยพบว่าการไม่มีเพศสัมพันธ์ในช่วง 1 เดือนที่ผ่านมา และการพบความผิดปกติจากแบบประเมิน UPDRS ส่วนที่ 1 เป็นปัจจัยที่ส่งผลต่อภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศในผู้ป่วยพาร์กินสัน สรุป : ภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศเป็นอาการที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวที่พบได้บ่อยในผู้ป่วยโรคพาร์กินสันซึ่งส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตของผู้ป่วยได้มากและพบมักร่วมกับภาวะซึมเศร้า จึงมีความจำเป็นที่แพทย์จำเป็นต้องสืบค้นภาวะดังกล่าว ร่วมกับหาปัจจัยอื่นๆ ที่ส่งผลกระทบหรืออาจพบร่วมกับการเกิดภาวะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศในผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน เพื่อใช้ในการพยากรณ์หรือใช้ในการป้องกันการเกิดภาวะดังกล่าวในอนาคต