การจัดการมลพิษทางอากาศเพื่อรองรับการพัฒนาอุตสาหกรรมในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา

Abstract

ผลการศึกษาแนวทางการจัดการมลพิษทางอากาศเพื่อรองรับการขยายตัวของอุตสาหกรรม ต้องมีการวางนโยบายในระดับประเทศ เพื่อลงไปสู่นโยบายระดับจังหวัด โดยพิจารณาจาก ศักยภาพของที่ดิน ศักยภาพในการรองรับอุตสาหกรรม และอัตราการระบายสารมลพิษทางอากาศ เพื่อลงไปสู่ระดับนิคมอุตสาหกรรมต่อไป โดยในการศึกษาครั้งนี้ เป็นกรณีศึกษาในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา พบว่าช่วงลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือของปี 2540 มีสภาวะบรรยากาศเลวร้ายที่สุด โดยมีความเข้มข้นระดับพื้นดินของก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ไนโตรเจนไดออกไซด์ และฝุ่นละอองรวม สูงสุดที่บริเวณนิคมอุตสาหกรรมบ้านหว้า ความเข้มข้นระดับพื้นดินของคาร์บอนมอนอกไซด์สูงสุด ที่บริเวณทางหลวงหมายเลข 1 ตัดกับทางหลวงหมายเลข 32 ในกรณีลมสงบความเข้มข้นระดับพื้นดินมีค่าสูงกว่าการคำนวณจาก ISCST3 (Industrial Source Complex Short Term 3) และเมื่อมีการเผาที่นาพร้อมกันทุกจุด ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ และ ฝุ่นละอองรวม จะสูงกว่าการคำนวณจาก ISCST3มาก เมื่อทำการเก็บตัวอย่างที่แหล่งรับพบว่าสารมลพิษยังมีค่าต่ำกว่ามาตรฐาน ยกเว้นฝุ่นขนาดเล็กกว่า 10 ไมครอน และพบว่า อ.ภาชี และ อ.ท่าเรือ เหมาะต่อการขยายตัวมากที่สุด เนื่องจากสามารถระบายมลพิษได้มากกว่าทุกที่ที่ทำการศึกษา โดยมีอัตราการระบายสูงสุดของ ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ไนโตรเจนไดออกไซด์ และฝุ่นละอองรวม 2.75X10[superscript 5] 9.11X10[superscirpt 6] และ 1.81X10[superscirpt 6] กรัม/วินาที ตามลำดับ ในขณะที่ผลกระทบที่เกิดขึ้นใกล้เคียงกัน เพื่อให้เป็นไปตามเป้าหมายที่กำหนดไว้ในการพัฒนาอุตสาหกรรมแต่ไม่ก่อให้เกิดมลพิษทางอากาศ จึงต้องคำนึงถึงความสมดุลของการพัฒนา และการอนุรักษ์พื้นที่เกษตรและสภาพแวดล้อม โดยมีการจัดการแบบผสมผสานกับการใช้ที่ดิน เทคโนโลยีระบบโรงงานอุตสาหกรรม และการคมนาคมเพื่อรองรับปริมาณการจราจรที่จะเกิดขึ้น