ผลของตัวชี้นำความลึกในภาพที่มีต่อการรับรู้ของเด็กเรียนช้า

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและเปรียบเทียบผลของตัวชี้นำความลึกในภาพประกอบการสอนที่มีต่อการรับรู้ความลึกในภาพของเด็กเรียนช้าโดยใช้ตัวชี้นำความลึก 7 แบบคือ ตัวชี้นำความลึกแบบแนวเส้น ตัวชี้นำความลึกแบบขนาด ตัวชี้นำความลึกแบบซ้อนกัน ตัวชี้นำความลึกแบบพื้นผิว ตัวชี้นำความลึกแบบมุมสูง ตัวชี้นำความลึกแบบซ้อนกันผสมมุมสูง และตัวชี้นำความลึกแบบผสมระหว่างแบบแนว-เส้น, ขนาด, ซ้อนกัน, พื้นผิวและมุมสูง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นเด็กเรียนช้าชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 จากโรงเรียนฤทธิยะวรรณาลัย โรงเรียนสามเสนนอก โรงเรียนวัดนิมมานรดี และโรงเรียนวัดลาดพร้าว รวมทั้งสิ้นจำนวน 60 คน เครื่องมือที่ใช้คือภาพสไลด์ทดสอบการมองตัวชี้นำความลึกทั้ง 7 แบบ จำนวน 70 ภาพ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว (One – Way Analysis of Varience) และเปรียบเทียบความแตกต่างค่าเฉลี่ยของคะแนนแต่ละคู่ (Multiple Comparison) โดยวิธีของ Tukey ผลการวิจัยพบว่า 1. การรับรู้ตัวชี้นำความลึกในภาพของเด็กเรียนช้า เมื่อใช้ตัวชี้นำความลึกแบบแนวเส้น ตัวชี้นำความลึกแบบขนาด ตัวชี้นำความลึกแบบซ้อนกัน ตัวชี้นำความลึกแบบพื้นผิว ตัวชี้นำความลึกแบบมุมสูง ตัวชี้นำความลึกแบบซ้อนกันผสมมุมสูง และตัวชี้นำความลึกแบบผสมระหว่างแบบแนวเส้น, ขนาด, ซ้อนกัน, พื้นผิว และมุมสูง มีผลกแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .01 2.ตัวชี้นำความลึกแบบผสมระหว่างแบบแนวเส้น, ขนาด, ซ้อนกัน, พื้นผิวและมุมสูง มีผลต่อการรับรู้ความลึกในภาพของเด็กเรียนช้า ได้ดีกว่า ตัวชี้นำความลึกแบบพื้นผิว อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3.ตัวชี้นำความลึกแบบผสมระหว่างแบบแนวเส้น, ขนาด, ซ้อนกัน, พื้นผิวและมุมสูง มีผลต่อการรับรู้ความลึกในภาพของเด็กเรียนช้า ได้ดีกว่า ตัวชี้นำความลึกแบบมุมสูง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 4.ตัวชี้นำความลึกแบบขนาด มีผลต่อการรับรู้ความลึกในภาพของเด็กเรียนช้าได้ดีกว่า ตัวชี้นำความลึกแบบพื้นผิวอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 5.ตัวชี้นำความลึกแบบซ้อนกันผสมมุมสูงมีผลต่อการรับรู้ความลึกในภาพของเด็กเรียนช้าได้ดีกว่า ตัวชี้นำความลึกแบบพื้นผิว อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05