การเปรียบเทียบความสามารถในการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ ของนักศึกษามหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ที่ได้รับการสอนด้วยการเสริมทักษะการฟัง และทักษะการอ่าน

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบความสามารถในการเขียนเรียงความภาษาอังกฤษ ของนักศึกษามหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ที่ได้รับการสอนด้วยการเสริมทักษะการฟัง และทักษะการอ่าน กลุ่มตัวอย่างประชากรที่ใช้ในการวิจัย ซึ่งได้จากการสุ่มแบบเฉพาะเจาะจง คือ นักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะบัญชี มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มีการศึกษา 2533 จำนวน 2 กลุ่ม กลุ่มละ 36 คน กลุ่มหนึ่งได้รับการสอนด้วยการฟังเนื้อเรื่องก่อนเขียนเรียงความจากกิจกรรมการเขียนตามคำบอก (dicto-comp) อีกกลุ่มหนึ่งได้รับการสอนด้วยการอ่านเนื้อเรื่องก่อนเขียนเรียงความจากกิจกรรมการเขียนสรุปความ (precis writing) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แผนการสอน จำนวน 9 แผน ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น แต่ละแผนการสอนประกอบด้วย 3 ส่วนสำคัญคือ แผนการสอน รายการคำศัพท์ และเนื้อเรื่องสำหรับอ่านหรือฟัง นักศึกษาทั้งสองกลุ่มได้รับการสอนเหมือนกันทุกประการ แต่ต่างกันในขั้นการฝึก กล่าวคือ นักศึกษากลุ่มฟังได้ฟังเนื้อเรื่องที่จะใช้เขียนเรียงความจากเครื่องบันทึกเสียง ส่วนนักศึกษากลุ่มอ่านได้อ่านเนื้อเรื่องเดียวกันจากแผ่นกระดาษ หลังฟังหรืออ่านเรื่องนั้นแล้ว นักศึกษาทั้งสองกลุ่มต้องเก็บเนื้อความมาเขียนขึ้นใหม่เป็นเรียงความตามที่ได้ฟังหรืออ่านมา นำคะแนนความสามารถในการเขียน รวม 9 ครั้ง มาวิเคราะห์ทางสถิติ หาค่ามัชฌิมเลขคณิต ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดทอบความแตกต่างของคะแนนเฉลี่ยทั้งสองกลุ่ม ผลการวิจัยพบว่า คะแนนความสามารถในการเขียนเรียงความของทั้งสองกลุ่มไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05