ผลของปริมาณและความต่อเนื่องของโพรงภายในเนื้อคอนกรีตต่อการซึมผ่านของคลอไรด์

Abstract

ปริมาณและความต่อเนื่องของโพรงภายในเนื้อคอนกรีต เป็นปัจจัยที่มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อคุณสมบัติด้านความคงทนของคอนกรีต โดยเฉพาะโครงสร้างคอนกรีตเสริมเหล็ก ซึ่งมีทั้งที่สัมผัสกับน้ำทะเล ปัจจุบันการทดสอบการซึมผ่านของคลอไรด์ด้วยวิธีทดสอบซึ่งอ้างอิงตามมาตรฐาน ASTM C1202 นั้น เป็นการวัดสภาพการนำไฟฟ้าของก้อนตัวอย่างคอนกรีต มากกว่าจะเป็นการวัดความสามารถในการต้านทานการซึมผ่านของคลอไรด์ งานวิจัยนี้จึงมุ่งเน้นที่จะประยุกต์วิธีการทดสอบ ซึ่งอ้างอิงตามมาตรฐาน ASTM C1202 เพื่อใช้ในการหาค่าปริมาณและความต่อเนื่องของโพรงคอนกรีต โดยการวัดความเข้มข้นของคลอไรด์ ซึ่งจากนี้ไปภายในงานวิจัยนี้จะเรียกวิธีทดสอบดังกล่าวนี้โดยย่อว่า วิธีประยุกต์ งานวิจัยนี้นำเสนอความเป็นไปได้ในการตรวจสอบหาปริมาณ และความต่อเนื่องของโพรงคอนกรีต โดยวิธีประยุกต์ ซึ่งจะพิจารณาความเข้มข้นของคลอไรด์อิออน ที่มีการเปลี่ยนแปลงภายในสารละลายบริเวณขั้วแคโทดและแอโนด ซึ่งเกิดขึ้นจากการเร่งอนุภาคคลอไรด์ที่มีอยู่ในสารละลาย ให้เคลื่อนที่ผ่านก้อนตัวอย่างด้วยแรงทางไฟฟ้า ความเข้มข้นของคลอไรด์จะถูกบันทึก ณ เวลาต่างๆ กัน เพื่อใช้ในการวิเคราะห์ตามสมมติฐานเบื้องต้นที่ใช้ในการศึกษา โดยได้เลือกทดสอบกับคอนกรีตปกติและคอนกรีตที่ใช้วัสดุปอซโซลานชนิดอื่น ร่วมกับปูนซีเมนต์ด้วย อ้นได้แก่ เถ้าแกลบและเถ้าลอย อัตราส่วนน้ำต่อวัสดุประสานที่ใช้คือ 0.40 0.50 และ 0.60 ตามลำดับ การทดสอบซึ่งอ้างอิงตามมาตรฐาน ASTM C1202 หรือ RCPT ถูกนำมาประยุกต์ใช้เพื่อหาระยะเวลาที่ก้อนตัวอย่างทดสอบจะเริ่มเข้าสู่สภาวะคงที่ (Ts) โดยอาศัยการวัดและเก็บค่ากระแสไฟฟ้าที่ผ่านก้อนตัวอย่าง ตั้งแต่เริ่มการทดสอบจนกระทั่งกระแสไฟฟ้าเริ่มคงที่ จากผลการทดลองวิธีประยุกต์พบว่า มีความสอดคล้องกับสมมติฐานเบื้องต้นที่ใช้ในการศึกษา และมีแนวโน้มสอดคล้องเมื่อนำผลการทดสอบมาเปรียบเทียบกับการทดสอบอื่นๆ อันได้แก่ การทดสอบเอ็มไอพี กำลังรับแรงอัดประลัย และการทดสอบมาตรฐาน ASTM C1202 ตามลำดับ จากผลการทดสอบพบว่า คอนกรีตซึ่งใช้วัสดุประสานที่เป็นเถ้าลอยและเถ้าแกลบร่วมกันกับปูนซีเมนต์ มีความสามารถในการต้านทานการซึ่มผ่านคลอไรด์ สูงกว่าวัสดุประสานที่ใช้ปูนซีเมนต์ล้วน หรือใช้ปอซโซลานเพียงชนิดเดียวคือเถ้าแกลบหรือเถ้าลอยร่วมกับปูนซีเมนต์ ซึ่งยืนยันจากปริมาณโพรงแคพพิลารี่ที่ลดลองโดยวิธีเอ็มไอพี ซึ่งส่งผลโดยตรงทำให้โพรงคอนกรีตเกิดความไม่ต่อเนื่องและมีปริมาตรลดลง