ประสิทธิภาพและความปลอดภัยของการใช้แบบฟอร์มการปรับอินซูลินในหอผู้ป่วยวิกฤตทางอายุรกรรม

Abstract

วัตถุประสงค์ เพื่อประเมินประสิทธิภาพและความปลอดภัยของการนำแบบฟอร์มการปรับอินซูลินมาใช้ในหอผู้ป่วยวิกฤตทางอายุรกรรม โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย วิธีการวิจัย วิจัยแบบศึกษาไปข้างหน้า ในผู้ป่วยอายุตั้งแต่ 18 ปีเป็นต้นไปที่เข้าพักรักษาตัวในหอผู้ป่วยวิกฤตทางอายุรกรรมที่มีภาวะน้ำตาลในเลือดสูง มากกว่า 180 มิลลิกรัมต่อเดซิลิตร โดยแบ่งกลุ่มการศึกษาเป็น กลุ่มควบคุม คือกลุ่มผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาตามปกติ โดยไม่ใช้แบบฟอร์มการปรับอินซูลิน และกลุ่มทดลอง คือผู้ป่วยที่ได้รับการรักษาด้วยแบบฟอร์มการปรับอินซูลิน ทำการตรวจติดตามระดับน้ำตาลในเลือด ระดับน้ำตาลเฉลี่ย การแปรผันของระดับน้ำตาลในเลือด ปริมาณอินซูลินที่ใช้ ระยะเวลาที่ได้รับการรักษาด้วยอินซูลิน อุบัติการณ์การเกิดภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ และอัตราการเสียชีวิต ผลการศึกษา ผู้ป่วยทั้งหมด 55 คนเข้าร่วมการศึกษา แบ่งเป็นกลุ่มควบคุม 28 คน และกลุ่มทดลอง 27 คน พบว่ากลุ่มทดลอง มีสัดส่วนของผู้ป่วยที่สามารถควบคุมระดับน้ำตาลให้อยู่ในระดับเป้าหมาย 140-180 มิลลิกรัมต่อเดซิลิตร ที่ 6-8 ชั่วโมง มากกว่า กลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (กลุ่มทดลอง ร้อยละ 70.4 เทียบกับ กลุ่มควบคุม ร้อยละ 21.4, p < 0.001) กลุ่มทดลอง ใช้ระยะเวลาที่ทำให้ระดับน้ำตาลเข้าสู่เป้าหมาย 140-180 มิลลิกรัมต่อเดซิลิตร น้อยกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (ค่ามัธยฐาน กลุ่มทดลองเท่ากับ 6 ชั่วโมง เทียบกับ กลุ่มควบคุม 10 ชั่วโมง, p = 0.001) โดยตัวชี้วัด ทางด้านระดับน้ำตาลเฉลี่ย และ ระยะเวลาที่ระดับน้ำตาลอยู่ในเป้าหมาย และการแปรผกผันของระดับน้ำตาล โดยดูจากค่า standard deviation, coefficient of variation ที่ดีกว่าอย่างชัดเจน นอกจากนี้ ยังพบว่าอุบัติการณ์การเกิดภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ ไม่แตกต่างกันระหว่างสองกลุ่มและไม่พบอุบัติการณ์การเกิดภาวะน้ำตาลต่ำอย่างรุนแรงในระหว่างที่ทำการศึกษา สรุป การศึกษานี้ แสดงให้เห็นว่า การนำแบบฟอร์มการปรับอินซูลินมาใช้ในหอผู้ป่วยวิกฤตทางอายุรกรรม โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์มีประสิทธิภาพในการควบคุมระดับน้ำตาลได้ดีกว่าการไม่ใช้แบบฟอร์มการปรับอินซูลิน โดยไม่มีความแตกต่างของการเกิดภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำระหว่างทั้งสองกลุ่ม