การปรับปรุงสมบัติของพลาสติไซส์พอลิไวนิลคลอไรด์ด้วยอนุภาคระดับนาโนเมตรของพอลิเมทิลเมทาคริเลตและซิลิกา

Abstract

ในงานนี้ สมบัติเชิงกลและเสถียรภาพทางความร้อนของพลาสติไซส์พอลิไวนิลคลอไรด์ (พีวีซี) ได้ถูกปรับปรุงด้วยการเติมนาโนซิลิกา พอลิเมทิลเมทาคริเลตที่มีอนุภาคระดับนาโนเมตร และนาโนซิลิกาห่อหุ้มด้วยพอลิเมทิลเมทาคริเลต โดยพอลิเมทิลเมทาคริเลตที่มีอนุภาคระดับนาโน- เมตร และนาโนซิลิกาห่อหุ้มด้วยพอลิเมทิลเมทาคริเลตถูกสังเคราะห์ด้วยกระบวนการเกิดพอลิ-เมอร์แบบดิฟเฟอเรนเชียลไมโครอิมัลชันที่ใช้อะโซบิสบิวทิโรไนไทรล์และโซเดียมโดเดซิลซัลเฟตเป็นสารเริ่มปฏิกิริยาและสารลดแรงตึงผิว ตามลำดับ พลาสติไซส์พีวีซีที่ประกอบด้วยพีวีซีเรซินทางการค้า (100 ส่วน) พลาสติไซเซอร์ (40 ส่วน) สารเพิ่มเสถียรภาพทางความร้อน (2 ส่วน) และสารหล่อลื่น (0.2 ส่วน) ถูกนำมาผสมแบบหลอมเหลวกับนาโนฟิลเลอร์แต่ละประเภทที่ปริมาณต่างๆ (3, 5, 7 และ 9 ส่วน) ด้วยเครื่องผสมแบบสองลูกกลิ้ง ตามด้วยการอัดแบบให้เป็นแผ่นหนา 3 มิลลิเมตร ชิ้นทดสอบที่เตรียมได้ถูกนำไปทดสอบสมบัติเชิงกล (ความทนแรงดึง การยืดตัว ณ จุดขาด ยังส์มอดุลัส และความทนแรงฉีกขาด) เสถียรภาพทางความร้อน และสัณฐานวิทยาด้วยเครื่องทดสอบยูนิเวอร์แซล เครื่องวิเคราะห์น้ำหนักภายใต้ความร้อน (ทีจีเอ) และกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่องกราด ตามลำดับ ผลการทดลองแสดงให้เห็นว่าความทนแรงดึงของพลาสติไซส์พอลิไวนิลคลอไรด์นาโนคอมพอสิตที่เตรียมได้ถูกปรับปรุงโดยการเติมพอลิเมทิลเมทาคริเลตที่มีอนุภาคระดับนาโนเมตรในปริมาณ 7 และ 9 ส่วน ในขณะที่ ยังส์มอดุลัส ความทนแรงฉีกขาด และเสถียรภาพทางความร้อนได้รับการปรับปรุงเมื่อเติมนาโนฟิลเลอร์ทุกประเภท โดยขึ้นกับปริมาณนาโนฟิลเลอร์ที่ใส่เข้าไป อย่างไรก็ตาม การยืดตัว ณ จุดขาดมีค่าลดลงเมื่อเติมนาโนฟิลเลอร์ทุกประเภทเข้าไปในนาโนคอมพอสิต นอกจากนี้ ภาพจากกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแบบส่องกราดแสดงให้เห็นผิวของนาโนคอมพอสิตที่มีความหยาบ ซึ่งเป็นลักษณะของชิ้นทดสอบที่มีความอ่อนเหนียว