ลักษณะคำยืมภาษาบาลี-สันสกฤตในมหาชาติคำหลวง กัณฑ์ทศพร ชูชก และกุมาร

Abstract

วิทยานิพนธ์มุ่งศึกษาลักษณะคำยืมและการเปลี่ยนแปลงคำยืมภาษาบาลี-สันสกฤตที่ใช้ในมหาชาติคำหลวง กัณฑ์ทศพร ชูชก และกุมาร วิทยานิพนธ์นี้แบ่งเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนที่ 1 กลาวถึงลักษณะการเปลี่ยนแปลงคำยืมจากภาษาบาลี-สันสกฤตมาสู่ภาษาไทยที่ใช้ในมหาชาติคำหลวงทั้งทางรูปลักาณ์ ไวยากรณ์ และความหมายตามลำดับ ส่วนที่ 2 กล่าวถึงลักษณะสำคัญของคำยืมภาษาบาลีสันสกฤตที่ใช้ในมหาชาติคำหลวง ผลการศึกษาพบว่าคำยืมภาษาบาลี-สันสกฤตที่ใช้ในมหาชาติคำหลวงที่มีการเปลี่ยนแปลงทางเสียงเป็นอย่างมาก การเปลี่ยนแปลงทางเสียงเป็นการปรับลักษณะทางเสียงของภาษาบาลี-สันสกฤต ให้กลายเป็นไทยโดยไม่คำนึ่งความถูกต้องของการออกเสียงตามรูปเขียนในภาษาบาลี-สันสกฤตเดิมการเปลี่ยนแปลงทางไวยากรณ์เป็นการเปลี่ยนแปลงชนิดของคำและการเรียงคำ การเปลี่ยนแปลงทางความหมายเป็นการเบี่ยงเบนความหมายที่ใช้ในภาษาเดิมมาเป็นความหมายใหม่ และการขยายความหมายเดิมให้กว้างออก นอกจากนี้ยังพบว่ามหาชาติคำหลวงนิยมใช้คำที่ยืมมาจากภาษาสันสกฤตมากกว่าคำที่ยยืมมาจากภาษาบาลี ความนิยมเช่นที่กล่าวนี้ทำให้มีการสร้างคำที่มีลักษณะคล้ายคลึงกับภาษาสันตสกฤตขึ้นใช้เฉพาะ และใช้คำยืมภาษาสันสกฤตในการแปลงคาถาภาษาบาลี เนื้องเรื่องเกี่ยวเนื่องกับพุทธศาสนาทำให้การใช้ศัพท์ การผูกศัพท์ขึ้นใช้ และใช้ความหมายของศัพท์มหาชาติคำหลวงมีลักษระทางพุทธศาสนาโดยมาก และลักษณะฉันทลักษณ์ส่วนใหญ่ที่เป็นร่าย อำนวยให้สามารถสร้างคำที่ใช้สมาสยาว ๆ ได้