การออกเสียงและการรับรู้สระเดี่ยวภาษาอังกฤษของผู้พูดภาษาไทยที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษต่างกัน

Abstract

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาความสามารถของผู้พูดภาษาไทยในการรับรู้และการออกเสียงสั้นยาวของสระเดี่ยวภาษาอังกฤษ สมมติฐานในการวิจัยมี 3 ประการคือ (1) ผู้พูดภาษาไทยที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษสูงจะระบุสระเดี่ยวภาษาอังกฤษได้ถูกต้องมากกว่าผู้พูดภาษาไทยที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษต่ำ (2) ผู้พูดภาษาไทยที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษสูงจะออกเสียงสระโดยมีความสั้นยาวแตกต่างกันอย่างมีระบบและชัดเจนมากกว่าผู้พูดภาษาไทยที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษต่ำ (3) ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้ และการออกเสียงสระเดี่ยวภาษาอังกฤษในกลุ่มผู้พูดภาษาไทยที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษสูงจะมีความสัมพันธ์เชิงบวก ขณะที่กลุ่มผู้พูดภาษาไทยที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษต่ำจะมีความสัมพันธ์เชิงลบ จากผลการศึกษาด้านการรับรู้เสียงสระ ผู้วิจัยพบว่ากลุ่มตัวอย่างที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษสูงได้คะแนนความถูกต้องในการรับรู้เสียงสระคิดเป็น 86% ส่วนกลุ่มตัวอย่างที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษต่ำได้คะแนนความถูกต้องในการรับรู้เสียงสระคิดเป็น 80% โดยกลุ่มตัวอย่างทั้งสองกลุ่มได้คะแนนการรับรู้ตอนที่ 1 (แบบ 2 ตัวเลือก) มากกว่าตอนที่ 2 (แบบ 4 ตัวเลือก) และเมื่อวิเคราะห์โดยใช้ t-test ผู้วิจัยพบว่าความแตกต่างในการรับรู้เสียงสระของกลุ่มตัวอย่างทั้งสองมีนัยสำคัญทางสถิติที่ sig. (1-tailed) = 0.0305<0.05 ด้านการศึกษาการออกเสียงสระ ผู้วิจัยพบว่าการออกเสียงสระ /i:-I/, /a:-/ และ /u:/ ของกลุ่มตัวอย่างที่เป็นผู้พูดภาษาไทยทั้งสองกลุ่มมีความเป็นระบบคล้ายคลึงกับการออกเสียงของเจ้าของภาษา แต่ค่าเฉลี่ยและอัตราส่วนของค่าระยะเวลาในการออกเสียงมีความแตกต่างกันทั้งในระดับสัทศาสตร์ และสัทวิทยา อย่างไรก็ตามกลุ่มตัวอย่างที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษสูงก็มีค่าเฉลี่ยและอัตราส่วนของค่าระยะเวลาในการออกเสียงสระที่ใกล้เคียงกับเจ้าของภาษามากกว่ากลุ่มตัวอย่างที่มีประสบการณ์ภาษาอังกฤษต่ำ ด้านการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้และการออกเสียงสระ ผู้วิจัยพบว่ามีความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้และการออกเสียงสระ /i:-I/ และ /a:-.../ อย่างชัดเจน แต่สำหรับสระ /u:-.../ นั้น ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้และการออกเสียงยังไม่ชัดเจน