การพัฒนาแบบจำลองการเสื่อมสภาพของผิวทางลาดยางในถนนที่มีปริมาณการจราจรต่ำโดยวิธีลูกโซ่มาร์คอฟ

Abstract

วิทยานิพนธ์นี้มีจุดประสงค์ เพื่อพัฒนาแบบจำลองการเสื่อมสภาพของผิวทางลาดยางในถนนที่มีปริมาณการจราจรเฉลี่ยต่อวันตลอดปีน้อยกว่า 2,000 คันต่อวัน โดยวิธีลูกโซ่มาร์คอฟ โดยใช้ข้อมูลค่าดัชนีความเรียบสากลที่กำหนดให้เป็นตัวแทนสภาพความเสียหายของผิวทางจากสายทางในความรับผิดชอบของกรมทางหลวง แบบจำลองการเสื่อมสภาพของผิวทางลาดยางที่พัฒนาขึ้นมาเป็นการพยากรณ์ค่าดัชนีความเรียบสากลที่ระยะเวลาต่างๆ ซึ่งจัดกลุ่มแบบจำลองตามปัจจัยที่ส่งผลกระทบกับความเสียหายของผิวทางที่ได้จากการวิเคราะห์ในเบื้องต้น ได้แก่ สถานที่ตั้งของสายทาง ชนิดผิวทางปริมาณการจราจร ปริมาณน้ำฝน และความชันของภูมิประเทศ โดยสามารถจัดกลุ่มแบบจำลองได้ทั้งหมด 10 กลุ่มรวมทั้งหมด 36 แบบจำลองที่แตกต่างกันออกไป แบบจำลองการเสื่อมสภาพของผิวทางที่พัฒนาขึ้นมาสรุปได้ว่าในสายทางที่มีปริมาณการจราจรเฉลี่ยต่อวันตลอดปีสูง มีปริมาณน้ำฝนเฉลี่ยต่อปีสูง หรือมีความชันของภูมิประเทศสูง ส่งผลให้ค่าการเสื่อมสภาพของผิวทางนั้นสูงขึ้นตามไปด้วย และในสายทางที่เป็นผิวทางลาดยางชนิดเซอร์เฟสทรีตเมนต์ค่าการเสื่อมสภาพของผิวทางจะสูงกว่าในสายทางที่เป็นผิวทางชนิดพีนีเตรชั่นแมคคาดัม และผิวทางชนิดแอลฟัลท์คอนกรีต ตามลำดับ โดยสายทางที่ตั้งอยู่ทางภาคเหนือมีค่าการเสื่อมสภาพของผิวทางสูงกว่าสายทางที่ตั้งอยู่ทางภาคอื่นๆ เนื่องจากสายทางที่ตั้งอยู่ทางภาคเหนือส่วนใหญ่เป็นผิวทางชนิดเซอร์เฟสทรีตเมนต์และมีความชันของภูมิประเทศสูง จึงเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้การเสื่อมสภาพของผิวทางสูงกว่าในภาคอื่นๆ ผลการพยากรณ์ค่าการเสื่อมสภาพของผิวทางลาดยางที่ได้สามารถนำมาประยุกต์ใช้ในระบบบริหารงานซ่อมบำรุงรักษาทางในขั้นตอนการจัดลำดับความสำคัญของสายทางที่จำเป็นต้องได้รับการซ่อมบำรุงรักษา และขั้นตอนการวางแผนระยะเวลาในงานซ่อมบำรุงรักษาทาง